S. E. Carrington

"Habang lalong nalalasing, lalong lumalalim ang kanyang mga panaginip. Simula noong labanan sa anim na taon na ang nakalipas, madalas na siyang nananaginip—minsan masama, minsan maganda. Sa kanyang mga panaginip, hindi kasing lamig ng gabing taglamig ang pakiramdam. Ang malalaking piraso ng niyebe ay unti-unting nagiging mga lumilipad na bulak sa araw ng tagsibol. Ang araw ay sumisilip sa mga sanga ng puno ng peras, nag-iiwan ng mga kumikislap na liwanag sa lupa.

Tinitingnan ni Pei Changhuai ang pagbagsak ng mga bulaklak ng peras, nang biglang may isang binatilyong naka-pulang balabal at may gintong korona na tumalon mula sa puno. Sanay na sanay siya sa pagtalon sa mga bakod at pader, at maayos siyang bumagsak sa lupa. Nang makita niya si Pei Changhuai, ngumiti siya ng malandi, kumikislap ang kanyang mga mata, at kumakawag ang mga palamuti sa kanyang baywang. Masayang sinabi niya, "Changhuai, gusto mo bang magpalipad ng saranggola o mag-ensayo ng espada ngayon? Sabihin mo lang, tuturuan kita."

Noong panahong iyon, mas bata pa si Pei Changhuai kaysa sa kanya, may maliwanag na mga mata at mapuputing ngipin, napakaganda at kaakit-akit. Nang makita niya ang binatilyo, ngumiti siya at tinawag, "Congjun."

Congjun. Xie Congjun."