Rozdział 1

Isabella

Przenikliwy dźwięk mojego budzika wyrwał mnie z snu, który pozostawił moją skórę płonącą, a oddech szybki. Trzy potężne postacie z świecącymi oczami krążyły wokół mnie, ich zapachy wypełniały moje zmysły.

Co się, do cholery, ze mną dzieje?

Z hukiem wyłączyłam alarm, wpatrując się w popękany sufit mojego zaniedbanego mieszkania. Tanie zasłony ledwo filtrowały poranne światło, kąpiąc pokój w szarej mgle.

Podręczniki z zarządzania biznesem chwiały się niebezpiecznie obok łóżka, obok moich starannie złożonych dwóch mundurów - niebieskiej sukienki w kropki dla Twilight Café i obcisłego białego crop topu z czarnymi szortami dla Howl Bar.

Dwa lata temu, ja, Isabella Hart, opuściłam Forest Territory - odległą wioskę ukrytą w starożytnych lasach. Moi rodzice Omega mieli niską pozycję w lokalnym stadzie, pracując ciężko za prawie nic w zamian.

Wciąż pamiętam, jak miałam siedem lat, patrząc na mojego ojca zmuszonego stać z pochyloną głową w kącie podczas plemiennego zgromadzenia, tylko dlatego, że był Omegą. Tej nocy zobaczyłam, jak moja matka potajemnie ociera łzy, gdy ojciec trzymał jej rękę, mówiąc: "Nasza Isabella będzie miała inne przeznaczenie." W tym momencie ziarno zmiany losu zakiełkowało w moim sercu.

Pomimo ich trudności, nigdy nie pozwolili mi zobaczyć ich skarg. Oszczędzali każdy grosz, aby wysłać mnie do Silver Moon University. W ich oczach byłam ich jedyną nadzieją - jeśli zdobędę dyplom, może uda mi się złamać pokoleniową klątwę naszej rodziny Omega.

Jutro wieczorem kończę osiemnaście lat - znaczący moment w każdej społeczności wilkołaków. Moja rodzina ciągle przypominała mi, jak ważne będą te urodziny, ponieważ tego dnia mój wilk w pełni się objawi, a ja mogę odczuć, kto jest moim przeznaczonym partnerem.

Ale milczeli na temat tych nagłych... pragnień. Nie odważyłam się nikogo zapytać - jako niskie Omegi, nasze stado ledwo nas tolerowało, a nikt nie przejmował się naszymi problemami. Mama zawsze mówiła, że pewne "brudne" reakcje nie są nietypowe dla wilków takich jak my.

Te palące uczucia i niekontrolowane pragnienia, może nie były tylko torturami, ale szansami.

Co jest ze mną nie tak? Nigdy wcześniej tak nie było. Czułam, jak moje ciało się zmienia, narastające jak niekontrolowany przypływ - serce bijące, gardło suche, nawet końcówki palców drżące. Nie, nie myśl o tych zdeprawowanych rzeczach!

Zmusiłam się do podniesienia się, marszcząc brwi, gdy prześcieradła ocierały się o moje wrażliwe sutki. Czerwone cyfry na zegarze wyrwały mnie z myśli. Cholera. Spóźnię się.

Pośpiesznie wzięłam prysznic, który nie zrobił nic, by złagodzić moją palącą skórę. Założyłam mundur Twilight Café, tkanina wydawała się niezwykle szorstka na moim nadwrażliwym ciele. Brak czasu na śniadanie.

Na ulicy ludzie przechodzili obojętnie, ale od czasu do czasu wilkołak odwracał głowę, nozdrza lekko się rozszerzały. Przyspieszyłam kroku, wzrok utkwiony mocno w ziemi.

"To już trzeci raz w tym miesiącu, Hart. Jeszcze jedno spóźnienie, a obcinam ci godziny." Twarz pani Cooper była napięta, bez cienia współczucia, gdy zarejestrowałam się trzy minuty spóźniona.

"Przepraszam, to się nie powtórzy." Zawiązałam fartuch drżącymi palcami.

"Lepiej nie. Kasa numer dwa - Julian zadzwonił, że jest chory."

Serce mi zamarło. Julian był moim jedynym przyjacielem, jedynym, z którym mogłam rozmawiać. Bez niego jako bufora, dzisiejszy dzień będzie piekłem.

Cholera, dlaczego dzisiaj, z wszystkich dni? Moje ciało wydawało się płonąć.

Trzy godziny po rozpoczęciu zmiany, znajomy głos przebił się przez zgiełk kawiarni.

"Hej dziewczyno! Tęskniłaś za mną?"

Julian pojawił się przy ladzie, wyglądając jakby właśnie wyszedł z sesji zdjęciowej - czarne spodnie, luźna koszula, jeansowa kurtka, palce błyszczące pierścieniami, czarne włosy artystycznie rozczochrane.

"Myślałam, że jesteś chory?" szepnęłam, czując falę ulgi zalewającą mnie.

"Chory? A skądże. Napisałem, że się spóźnię, a Cooper zaznaczyła mnie jako nieobecnego na cały dzień. Typowe dla niej." Oparł się o ladę, po czym nagle zamarł, oczy rozszerzone. "Dziewczyno, wyglądasz... dziś jakoś inaczej."

Unikałam jego wzroku. "Wszystko w porządku."

"Ceremonia dorosłości się zbliża. Jesteś gotowa?" Jego głos obniżył się do zaniepokojonego szeptu. "Jutro masz osiemnaste urodziny, prawda?"

"Możemy o tym nie rozmawiać tutaj?" syknęłam, nerwowo rozglądając się po pokoju.

W jego oczach pojawiło się zaniepokojenie. "Twoja reakcja jest silniejsza niż jakiegokolwiek wilkołaka przed ceremonią, którego widziałem."

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, pomieszałam dwa zamówienia na kawę, podając latte z cynamonem klientowi, który zamówił waniliową.

"Co to, do cholery, jest?" warknął męski wilkołak, popychając kubek w moją stronę. "Zamówiłem waniliową, a nie to cynamonowe gówno!"

"Bardzo przepraszam, panie. Zaraz to poprawię." Sięgnęłam po kubek, mój głos drżał.

Jego nozdrza rozszerzyły się, a na jego ustach pojawił się złośliwy uśmiech. "To się dzieje, gdy pozwalasz bezwartościowym Omegom obsługiwać klientów. Nie potrafią nawet poradzić sobie z prostym zamówieniem na kawę. Żałosne."

Moje policzki zapłonęły, gdy inni klienci zaczęli się przyglądać.

Kontynuował, tonem pełnym pogardy. "Omegi takie jak ty nie potrafią nawet znaleźć porządnego partnera. Może powinnaś przyjść do mnie - przynajmniej wiedziałabyś, jak czuje się prawdziwy mężczyzna."

Julian stanął między nami. "Panie, zaraz zrobię nowy napój. I byłbym wdzięczny, gdyby okazał pan szacunek mojej koleżance."

Pod stałym spojrzeniem Juliana, klient zadrwił, ale ustąpił.

Wstyd palił mnie mocniej niż ogień w moich żyłach. Chciałam, żeby podłoga się rozstąpiła i pochłonęła mnie całkowicie.

"Jesteś w porządku? Ten facet był totalnym dupkiem." Julian powiedział, gdy staliśmy na zewnątrz po mojej zmianie.

"Wszystko w porządku, po prostu jestem zmęczona." Skłamałam, poprawiając plecak na drugą pracę.

"Kurczę, dziewczyno. Musisz to rozgryźć, zwłaszcza pracując w barze. Wilki tam nie są tak łatwe do opanowania jak te tutaj."

"Poradzę sobie. Idę do domu." Odwróciłam się, zmęczenie sprawiało, że moje kroki były powolne.

"Napisz do mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebować, okej?" Julian zawołał za mną.

Nie spojrzałam wstecz, tylko kiwnęłam głową. Moja skóra czuła się jakby była pokłuta tysiącem igieł, a ból między nogami narastał przez cały dzień.

To jest mój problem. Poradzę sobie z tym.

Skróciłam drogę do domu, martwiąc się o spotkanie wilków, które mogłyby wyczuć mój stan. Cholera, jeśli wilk teraz mnie wyczuje... popatrz na mnie - mokra jak szmata, piersi bolące od wrażliwości, i pewnie zachowałabym się jak suka w rui, gdyby przeszedł obok mnie samiec wilk.

Winda w moim budynku znowu była zepsuta, zmuszając mnie do wspinania się na pięć pięter. Gdy dotarłam do drzwi, moje nogi drżały z wyczerpania i czegoś zupełnie innego.

W domu padłam na łóżko, zauważając coś w kieszeni - gładką czarną kartę, której nie pamiętałam, że podniosłam. Miała srebrny emblemat księżyca i eleganckie litery:

"Erotic Paradise - Ekskluzywne doświadczenia dla wilkołaków, otwarte dla nieparowanych wilków. Ta sobota, bez zaproszenia."

Erotic Paradise. To nie tylko odpowiedź na potrzeby mojego ciała, ale wyzwanie dla mojej tożsamości Omegi. Luksusowe miejsca zawsze odrzucały wilki niższej rangi jak ja, ale ta karta zdawała się przypominać: przeznaczenie można zmienić.

Moi rodzice nigdy nie mogliby postawić stopy w takim miejscu, ale ja - ja przejdę przez te drzwi, nie tylko żeby złagodzić to palące pragnienie, ale żeby udowodnić, że mogę przekroczyć ich los.

Kto mi to dał? Jakie to miejsce? Brzmi jak jakiś ekskluzywny klub wilkołaków, taki, do którego niskie Omegi jak ja nie mogłyby nawet wejść.

Odwróciłam kartę w ręce, czując niewytłumaczalny pociąg. Moje ciało bolało z nie do zniesienia pustką. Moja ręka wsunęła się między uda, ale mój własny dotyk nie wystarczał.

Może Erotic Paradise mogłoby dostarczyć odpowiedzi, których moje ciało wołało. Może jutro w nocy - sobota - pójdę zobaczyć. To nie tylko o zaspokojenie potrzeb mojego ciała, ale mój pierwszy krok w udowodnieniu siebie tym wilkom, które zawsze na nas patrzyły z góry.