Rozdział 1

Rachel

Uciekam przed moim byłym mężem. Tak, to już mój były mąż, ale on wciąż znajduje sposoby, żeby mnie dopaść. Mam dość fizycznej i emocjonalnej przemocy. Straciłam dziecko przez jego znęcanie się – to była kropla, która przelała czarę goryczy. Nie wiem nawet, czy jeszcze mogę mieć dzieci. Nie czekałam na wyniki badań w szpitalu. Chciałam tylko się stamtąd wydostać – ze szpitala i z tego małżeństwa. Po prostu uciec.

Złożyłam pozew o rozwód tydzień po poronieniu i, ku mojemu zaskoczeniu, on nie sprzeciwił się rozwodowi. Nie zastanawiałam się nad tym za długo. Cieszyłam się, że mogę od niego odejść, choć nawet po rozwodzie nie przestał mnie nękać. Musiałam przełknąć dumę i poprosić o pomoc. Nigdy nie powiedziałam rodzinie, co działo się w moim małżeństwie. Nie wspomniałam nawet o poronieniu. Zawsze mnie przed nim ostrzegali, ale ja ich nie słuchałam.

Mój brat był jedyną osobą, która nie rzuciła mi w twarz: „A nie mówiłem?”. Pomógł mi ułożyć plan i uciec. Skontaktował się ze swoim kumplem, który mieszka w Nowym Jorku, i zapytał, czy mogłabym u niego zostać, dopóki nie stanę na nogi. Kupił mi bilet w jedną stronę do Nowego Jorku. Na szczęście mój paszport i wiza były ważne jeszcze przez kilka lat. Z bratem uznaliśmy, że im dalej się oddalę, tym lepiej. Gdybym została w RPA, on zawsze mógłby mnie znaleźć. Przeniesienie się na inny kontynent trochę mu to utrudni.

Więc oto jestem, w drodze do Nowego Jorku. Sprzedałam całą biżuterię, którą dostawałam od niego na przeprosiny, i dzięki temu mam trochę grosza, żeby przetrwać kilka miesięcy, jeśli nie znajdę pracy. Zepsuł mi radość z otrzymywania biżuterii jako prezentu – zawsze będzie mi się to kojarzyło z gorzkim smakiem w ustach. Kolejna rzecz, którą mi odebrał.

Jestem na pokładzie samolotu w drodze do Nowego Jorku przez Dubaj, gdy nagle wyrywa mnie z zamyślenia głos stewardesy.

– Proszę pani, wszystko w porządku? – pyta z troską.

– Tak, dziękuję, ale dlaczego pani pyta?

– Płacze pani.

Dotykam twarzy i czuję wilgoć na skórze. Nie wiem, dlaczego płaczę. Czy to dlatego, że zmierzam ku wolności, czy może dlatego, że zostawiam za sobą wszystko i wszystkich, których znam?

– Naprawdę wszystko w porządku, dziękuję, że pani zapytała – odpowiadam, starając się uśmiechnąć.

– Czy mogę coś pani przynieść?

Zdecydowałam, że kieliszek wina pomoże mi przetrwać ten lot.

– Poproszę kieliszek wina – mówię cicho.

Stewardesa natychmiast przynosi mi wino i trochę precli.

– Dziękuję – uśmiecham się do niej.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiada uprzejmie.

Rozsiadam się wygodniej, delektując się winem i precelkami. Potem kładę głowę na oparciu i zasypiam jak kamień.

Przespałam większość lotu. Nie wiem, czy to przez wino, czy może jestem tak wyczerpana emocjonalnie i fizycznie, a może to wszystko razem wzięte.

Kiedy wylądowaliśmy, poczułam się trochę lepiej, choć byłam nieco zesztywniała po długim locie. Miałam jednak nowe spojrzenie na życie, nowe marzenia i determinację, by to wszystko się udało – by znaleźć pracę i ułożyć sobie życie. „Daj z siebie wszystko, Rachel, dasz radę, a jeśli będzie ciężko, pamiętaj: udawaj, aż ci się uda” – powtarzałam sobie w kółko. „Udawaj, aż ci się uda”. Siła woli ponad wszystko.

Massimo

Nazywam się Massimo Marchetti. Jestem synem Salvadora i Rossy Marchetti, którzy prowadzą legalny biznes restauracyjny. Podkreślam „legalny”, bo moja działalność… cóż, nie jest do końca zgodna z prawem. Buduję swoje przestępcze imperium, a moim głównym celem jest zostać głową wszystkich rodzin mafijnych w Nowym Jorku. Mój ojciec nigdy nie był w mafii ani dla niej nie pracował, więc nigdy nie rozumiał, skąd u mnie to pragnienie, by zostać mafijnym bossem. Ale ja po prostu taki jestem. Z całym pieniędzmi i władzą, jakie zdobyłem w Nowym Jorku, mogę powiedzieć, że to tylko kwestia czasu. Ciężko pracowałem, by dojść tu, gdzie jestem. I zostanę głową rodziny mafijnej, co do tego nie ma wątpliwości. Mój najlepszy przyjaciel, Damon, jest szefem zorganizowanych grup przestępczych w Nowym Jorku. Jak to możliwe, że jesteśmy przyjaciółmi, skoro robimy to samo, zapytacie? Otóż Damon i ja mamy jasne porozumienie – nie wchodzimy sobie w drogę, wręcz przeciwnie, wspieramy się. On chce, żebym został głową mafii, ma w tym swoje własne powody.

W życiu prywatnym, choć mam go niewiele, jestem dominujący i praktykuję BDSM. Trudno znaleźć kobiety, które naprawdę żyją tym stylem życia, a nie tylko udają, by dorwać się do moich pieniędzy albo później oskarżać mnie o napaść. To bardzo skomplikowana sytuacja. Jest jeden klub, do którego chodzę, gdy chcę się zabawić, ale nie bywam tam często. Po prostu nie mam na to czasu w moim zabieganym życiu.

Jeśli chodzi o miłość, nie jestem pewien, czy jest mi pisana. Miłość od pierwszego wejrzenia? W to akurat nie wierzę. Kobiety to dla mnie tylko rozproszenie, przeszkoda w interesach. Brzmię cynicznie, wiem, ale tak właśnie myślę. Jeśli kiedykolwiek miałbym się w kimś „zakochać”, ta osoba musiałaby być naprawdę wyjątkowa, niepowtarzalna. Kobiety często mawiają, że jeśli mężczyzna przyjedzie na białym koniu, to będzie ich rycerzem. Cóż, może jeśli kobieta przyjedzie do mnie na białym koniu, to się nad tym zastanowię. Poważnie się zastanowię.

Mam swoich ludzi, którzy dla mnie pracują, więc zawsze ktoś jest obok mnie. Nigdy nie jestem sam. Nie czuję potrzeby szukania kobiet czy nowych przyjaciół. Jestem zadowolony z tego, co mam.

Rachel

Wysiadłam z samolotu na lotnisku JFK i wzięłam głęboki oddech. Czy tak pachnie wolność? Kurczę, mam nadzieję, że tak!

Najpierw musiałam pozbyć się części ubrań, które miałam na sobie. W Kapsztadzie była zima, więc założyłam zimową krótką sukienkę, kurtkę, legginsy i długie kozaki. Na szczęście w bagażu podręcznym miałam sandały. Nie mam pojęcia, jak pamiętałam, żeby je spakować, ale cieszę się, że to zrobiłam. Wyobraźcie sobie chodzenie w tym upale w zimowych ciuchach! O nie, dziękuję bardzo. Poszłam do damskiej toalety, zdjęłam zimowe ubrania i włożyłam sandały. Sukienka wciąż była trochę ciężka, ale przynajmniej czułam się chłodniej. O rany, co za ulga, kiedy wychodziłam z toalety! Nowy Jork jest gorący jak piec, zdecydowanie nie jestem przyzwyczajona do takich temperatur.

Poszłam do odbioru bagażu i odebrałam wszystkie swoje walizki. Czułam ogromne podekscytowanie tym nowym rozdziałem w moim życiu. Serce biło mi jak młot, a w głowie kłębiły się myśli o tym, co mnie czeka – nowa przygoda, nowe możliwości, jakby cały świat stał przede mną otworem.

Najpierw trzeba było złapać Ubera i pojechać do kumpla mojego brata. Wsiadłam do samochodu i podałam kierowcy adres Hermana, przyjaciela mojego brata. Mieszka na Lower East Side. Nigdy go nie spotkałam, ale gdy brat o nim opowiadał, brzmiał jak naprawdę fajny gość. To miłe z jego strony, że pozwala mi u siebie zostać – taki gest to w Polsce rzadkość, więc tym bardziej doceniam jego otwartość.

Kiedy kierowca Ubera ruszył z parkingu, byłam kompletnie przytłoczona wszystkim, co widziałam. Wszystko było takie wielkie, ruchliwe i piękne, jak z pocztówki albo filmu. Przycisnęłam twarz do szyby, patrząc na mijające nas budynki i samochody. W głowie słyszałam tylko piosenkę Alicii Keys, Empire State of Mind, i te słowa:

„Kochanie, jestem z Nowego Jorku

Betonowa dżungla, gdzie rodzą się marzenia

Nie ma rzeczy, której nie możesz zrobić

Teraz jesteś w Nowym Jorku

Te ulice sprawią, że poczujesz się jak nowa

Światła cię zainspirują

Wznieśmy toast za Nowy Jork

Nowy Jork, Nowy Jork”

Te słowa odtwarzały się w mojej głowie w kółko, jak zdarta płyta. Kiedy dojechaliśmy do budynku, zobaczyłam kolejną żółtą taksówkę i poczułam ukłucie rozczarowania, że nie wzięłam jednej z nich na lotnisku. No bo jak to, być w Nowym Jorku i nie przejechać się legendarną żółtą taksówką? Zapisałam sobie w pamięci, żeby koniecznie to zrobić przy najbliższej okazji. Dojechaliśmy na Grand Street na Lower East Side, gdzie znajdowało się mieszkanie Hermana. Budynek wyglądał jak typowa nowojorska kamienica z brązowego piaskowca, dokładnie taka, jakie widuje się w filmach. Pomyślałam sobie: „No, to jest ten Nowy Jork, o którym wszyscy mówią!”

Wysiadłam z Ubera, wyciągnęłam bagaże, podziękowałam kierowcy i znalazłam odpowiednie mieszkanie. Drzwi otworzył dobrze zbudowany facet z brązowymi włosami i oczami. Był naprawdę przystojny, aż się zawstydziłam. Czy wszyscy w Nowym Jorku są tacy atrakcyjni? – pomyślałam, czując, jak policzki mi się czerwienią.

– Cześć, Rachel, jestem Herman. Wejdź, proszę – powiedział z szerokim uśmiechem, który od razu mnie uspokoił.

– Cześć, Herman. Dzięki – odpowiedziałam, trochę nieśmiało.

– Pomogę ci z bagażami, co? – zaproponował, a w jego głosie słychać było szczerą życzliwość.

– Dzięki, Herman, doceniam to – odparłam, wdzięczna za pomoc, bo walizki były ciężkie jak diabli.

Herman zaniósł moje torby do mojego pokoju. „Tu będziesz, Rachel. Zostawię cię, żebyś się rozpakowała, a ja będę w salonie” – powiedział Herman i wyszedł, dając mi czas na ogarnięcie rzeczy. Pokój był niewielki, ale na razie wystarczał. Kiedy skończyłam rozpakowywanie, poszłam do salonu, żeby znaleźć Hermana.

„O, jesteś” – powiedział, gdy weszłam do salonu.

„Jak minął ci lot?”

„Długi, ale już jestem i nie mogę się doczekać, żeby zacząć wszystko od nowa.”

„Chodź, usiądź, pogadamy. Mogę zaproponować ci wino?”

„Tak, poproszę.”

„Czerwone czy białe?”

„Wybierz ty” – odpowiedziałam. Usiadłam na brązowej kanapie w kształcie litery L przy oknie i wygodnie się rozsiadłam.

„Jakie masz plany?”

„No cóż, przede wszystkim chcę znaleźć pracę. Wiem, że mam doświadczenie w administracji, ale wezmę cokolwiek, dopóki się nie ustabilizuję i nie znajdę czegoś w swoim fachu.”

„Moja dziewczyna, Sally, widziała ogłoszenie o pracę jako baristka w kawiarni na Upper East Side, jeśli jesteś zainteresowana. To może cię zająć, póki nie znajdziesz czegoś innego.”

„Brzmi świetnie! Dzięki temu będę mogła też poszukać mieszkania, korzystając z oszczędności, które mam.”

„Nie spiesz się, Rachel, naprawdę nie ma pośpiechu. Obiecałem twojemu bratu, że możesz tu zostać, jak długo tylko potrzebujesz.”

„Dziękuję, Herman, ale nie, to będzie dla mnie dobre. Muszę stanąć na własne nogi, zacząć żyć na nowo i być niezależną.”

„Jak sobie życzysz. Dam ci adres tej kawiarni, to możesz tam jutro zajrzeć.”

„Dzięki, Herman.”

Siedzieliśmy i rozmawialiśmy o tym, czym on się zajmuje, gdzie pracuje jego dziewczyna Sally i jak poznał mojego brata. Wypiliśmy całą butelkę wina, gawędząc w najlepsze. Dwie godziny minęły, zanim się zorientowaliśmy. Zerknęłam na zegarek i powiedziałam Hermanowi, że idę wziąć prysznic i kładę się spać. Jet lag dawał mi się we znaki, a chciałam być w kawiarni wcześnie rano.

„Nie ma problemu, Rachel. Jeśli to możliwe, może zjemy jutro kolację razem? Poznasz Sally i pogadamy o wszystkim.”

„Postaram się być jutro wieczorem. Dziękuję, Herman. Dobranoc.”

„Dobranoc, Rachel.”

Poszłam do swojego pokoju, wzięłam kosmetyki i udałam się na wyczekiwany prysznic. Lot trwał 36 godzin z wszystkimi przesiadkami, czułam się lepka i brudna po podróży. Weszłam pod prysznic i zmyłam z siebie cały brud. Myjąc włosy, zaczęłam rozmyślać o moim byłym mężu. Czułam, jakby woda zmywała nie tylko kurz podróży, ale i jego, i całą przeszłość. Jestem w nowym kraju, nowym mieście, daleko od niego. Dam radę. Jutro pójdę do tej kawiarni z większą pewnością siebie, niż naprawdę czuję, i zdobędę tę pracę. To będzie początek – dobry początek. Kiedy położyłam się do łóżka, czułam się lżejsza, gotowa na jutro.