Elena Norwood

"NADCHODZĄ! 10 rannych wilków i 3 likany!" Sophie, moja najlepsza przyjaciółka, nasza alfa, krzyczy w mojej głowie.

"LIKANY?! Czy ty właśnie powiedziałaś LIKANY?!"

"Tak, Vera! Nadchodzą! Przygotuj swoich ludzi."

Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę mamy likany tej nocy.

Od dziecka mówiono mi, że likany i wilki to śmiertelni wrogowie.

Plotki mówiły też, że aby chronić swoją czystą krew, likany nie mogły żenić się z wilkami przez pokolenia.

Byłam wciąż zaskoczona, ale nie mogłam pozwolić, by moje myśli błądziły. Jestem lekarzem.

Ciężko ranny wilkołak wpada przez drzwi izby przyjęć, trzymając nieprzytomnego wilka. Pędzę do nich, a pielęgniarki, które już były w swoich sukienkach i na obcasach, przychodzą im z pomocą.


Co się, do cholery, stało?

Skupiam całą swoją uwagę na ciężko rannym likanie i przez chwilę czuję, jakby jego zwalniające bicie serca było w mojej własnej piersi. Sprawdzam jego parametry życiowe, podczas gdy pielęgniarka niechętnie podłącza go do wszystkich maszyn. Kiedy kładę rękę na jego głowie, aby podnieść powiekę i sprawdzić reakcję źrenic, czuję elektryczność pod opuszkami palców. Co do...?

Bez ostrzeżenia, jego oczy otwierają się gwałtownie, zaskakując mnie i podnosząc nasze tętna do nieba. Patrzy na mnie intensywnie; nigdy bym nie pomyślała, że te oczy należą do człowieka, który ledwo żyje.

Szepcze coś zbyt cicho, bym mogła usłyszeć. Pochylam się bliżej i gdy szepcze ponownie, jego serce przestaje bić, a moja głowa wiruje.


Czy on właśnie wyszeptał... partnerka?