Niet sletterig genoeg

Elowen Skye Thorne POV

"Niet uitdagend genoeg," zei Lyssira in mijn hoofd, haar stem vol sarcasme en ondeugendheid. "Probeer die, de rode die schreeuwt 'beminnen onder de sterren'."

Ik rolde zo hard met mijn ogen dat het pijn deed en gooide mijn telefoon op de stoel. Ik was al een tijdje jurken aan het bekijken voor mijn volwassenwordingsfeest, en Lyssi en ik konden het NIET eens worden over wat ik moest kiezen.

"Jij bent zo dramatisch."

"En jij bent zo saai," kaatste ze terug, haar staart zwiepte zelfgenoegzaam in mijn achterhoofd. "Je wordt over drie dagen achttien, El. De Maangodin zou onze partner recht voor ons kunnen neerzetten, en jij wilt een beige trui dragen? BEIGE?"

Luid zuchtend klapte ik de zonneklep in de passagiersstoel van Taya's auto naar beneden om naar mijn spiegelbeeld te staren. "Het is niet beige. Het is... crème."

Vanaf de bestuurdersstoel lachte Taya Quinn luid. "Meid, alsjeblieft. Lyssira heeft gelijk. We gaan voor heet, niet voor thuisonderwijs bibliothecaresse. We hebben energie nodig die naar 'koppel me' schreeuwt, serveer dat hapjesbord, bitch!"

Ze stuurde de auto het gebarsten parkeerterrein van Silver Ridge op, het enige echte dorpscentrum van onze roedel, diep in het bos verborgen als een geheime ansichtkaart uit een vergeten wereld. Als mensen ooit deze plek zouden ontdekken, zouden hun gedachten er gewoon... overheen springen. Magie zoals die kost alleen bloed, een zegen, en een heleboel wolvenpolitiek.

Taya's paarse Volkswagen kever piepte in een scheve parkeerplaats voor Lune & Thread, de boetiek gerund door een gepensioneerde beta genaamd Marnie Vale. Ze was ouder, scherp van tong, en gebruikte maanmagie om kleren te maken die als een droom pasten. Als iemand me goed genoeg kon laten lijken om mijn angst over deze hele partnerkwestie te negeren, was zij het wel.

Taya zette de auto in de parkeerstand en grijnsde, maakte een selfie met haar gebarsten telefoon. "Zeg huil, bitches!"

"Wacht, mijn haar!"

Klik. Te laat. Ze postte het op WolfNet met het onderschrift:

"Op het punt om deze stad te zegenen met onze heetheid. Als je ons ziet? Nee, dat deed je niet."

Getagd: @ElowenSkye

"Ugh," mompelde ik, terwijl ik mijn tas pakte en we uitstapten.

Ik wierp een blik op mijn spiegelbeeld in het glazen raam van de boetiek.

Mijn huid was bleek als maanlicht. Haar lang en zwart, glanzend en steil, momenteel gevlochten om te voorkomen dat het in de war zou raken door de wind. Mijn ogen waren mijn vloek en mijn favoriete kenmerk, felblauw, als stormachtige luchten en geheimen. Ik denk dat ik ook van mijn rondingen hield. Ik verborg ze meestal, zodat niemand wist hoe curvy ik was.

Taya daarentegen was een wandelend vuurwerk. 1,60 meter, voller dan een snickers, wilde rode krullen, droeg gescheurde zwarte leggings, glitterende combat boots en een kort hoodie met de tekst 'Bite Me Harder'. Ze was chaos in persoon. Mijn chaos.

We stapten naar binnen, en onmiddellijk rook de lucht naar salie, draad en magie. Marnie, in een prachtige marineblauwe jurk tot op de grond en een zilveren wolfspendeltje als riem, trok een wenkbrauw op toen we binnenkwamen. Haar witte haar was in een losse vlecht gebonden en haar ogen waren scherp genoeg om volwassen alfa's te laten sidderen.

"Elowen Thorne. Hoog tijd dat je naar me toe kwam. Ik stond op het punt een openbare post te maken om je een mode-schande te noemen."

Taya snoof. "Daag haar niet uit. Ze heeft al ruzie met haar wolf over hoe saai ze zich kleedt."

"Pardon?" zei ik, beledigd. "Ik heb smaak!"

"Je hebt trauma," corrigeerde Lyssira in mijn hoofd. "Er is een verschil."

Ik negeerde haar en wendde me tot de rekken met betoverde jurken, mijn vingers gleden langs de zachte stoffen die vaag glinsterden onder het lantaarnlicht van de boetiek. De magie gonsde onder mijn huid, subtiel en vertrouwd. Mijn wolf roerde zich, tevreden.

Marnie zwaaide met haar hand en een dozijn jurken zweefden in de lucht. "Kies er drie. Pas ze. Als geen van hen je het gevoel geeft de meest sexy door de maan gezegende bitch in de kamer te zijn, beginnen we opnieuw."

Een uur later kwamen we naar buiten, uitgeput en met drie tassen, twee bijpassende kettingen, en een zeer zelfgenoegzame wolf in mijn hoofd.

"Ze begint het eindelijk te begrijpen," spinde Lyssira. "We zijn een vangst. We moeten er ook zo uitzien."

Taya sloeg haar arm om mijn schouder terwijl we naar het café naast de deur liepen. "Ik heb honger. Als ik nu geen milkshake in mijn mond krijg, ga ik iemands kind opeten."

Ik snoof, duwde de deur open van The Hollow Spot, onze lokale tienerhangout. Booths, feeënlichtjes, en betoverde menu's die een paar centimeter boven de tafel zweefden. De geur van vet en friet raakte me als een knuffel.

Maar toen zag ik hen. Hem. Daxon Stormclaw en zijn twee eikelige beste vrienden. Zijn toekomstige beta, Rylen, en toekomstige gamma, Jace... al zittend achterin.

Ze keken op. Daxon's stormgrijze ogen ontmoetten de mijne alsof hij iets smerigs rook. De grijns die volgde, deed mijn wolf grommen. Hij was lang, breed, elke centimeter van hem uit steen en ego gehouwen, en zijn donkere haar zat rommelig alsof hij het had gestyled door tegen een muur te slaan. Gekleed in een zwart shirt en spijkerbroek, piepte zijn pakcrest-tatoeage onder zijn sleutelbeen vandaan.

"Dames," zei hij met die neerbuigende grijns die me zin gaf hem in zijn dij te steken.

"Kakkerlakken," antwoordde Taya zoet, terwijl ze hem de middelvinger gaf toen we langs liepen.

Lyssira gromde in mijn hoofd. "Waarom ziet hij er vandaag zo uit? Ugh, de brutaliteit."

Ik klemde mijn kaken op elkaar en bleef lopen. Daxon Stormclaw mocht dan de erfgenaam van de roedel zijn. Maar hij was niet de hoofdpersoon van dit verhaal.

Dat was ik.

We gleden in onze gebruikelijke booth bij het raam, het gescheurde rode vinyl piepte onder ons. De betoveringen van het eethuis hielden de warmte perfect, ongeacht het seizoen, en de tafel gloeide zachtjes met zilveren runen die pulseerden toen we gingen zitten.

Voordat we de zwevende menu's konden pakken, kwam onze favoriete serveerster al aanlopen.

Mina, een lieve omega wolf met zachte gouden krullen en honingbruine ogen, bood een warme glimlach die haar als familie deed voelen, ook al was ze amper twintig en verlegen als de pest. Ze droeg een kort shirt met "Bite Me, I'm Sweet" erop gekrabbeld en een glinsterende maanpin op haar schort.

"Hé meiden," zei ze, lichtjes op haar voeten stuiterend. "Het gebruikelijke?"

"Twee burgers, extra friet," zei ik. "En twee gigantische chocolademilkshakes met slagroom en chocoladesaus," maakte Taya af, terwijl ze met haar hakken onder de tafel tikte.

Mina giechelde en schreef het op, hoewel ze donders goed wist wat we wilden. "Komt eraan."

Terwijl ze wegliep, leunde ik achterover en zuchtte. "Ik kan niet geloven dat je me in die zilveren jurk hebt gepest."

Taya wiebelde met haar wenkbrauwen. "Gepest? Schat, die jurk was voor jou gemaakt. Hij glinsterde letterlijk alsof hij aanbeden wilde worden."

Lyssira huilde instemmend. "JAAAA. Jij in die jurk? Je gaat zoveel nekklachten veroorzaken."

Ik kreunde en verborg mijn gezicht in mijn handen. "Hij is zo laag uitgesneden. Ik voel me alsof ik bij één verkeerde beweging een wardrobe malfunction heb."

"Precies," zei Taya zonder enige schaamte. "El, jouw borsten zijn legendarisch. En begin me niet eens over die kont. De split gaat helemaal omhoog. Als je in die jurk geen partner vindt, dan doet de Maangodin haar werk niet goed."

Ik grinnikte. "Ik probeer geen partner te vinden. Ik probeer de verdomde ceremonie te overleven zonder een paniekaanval."

"Je kunt beide doen," zei Lyssi zelfvoldaan. "Terwijl je eruitziet als een verleidelijke snack."

Taya leunde naar voren, haar groene ogen fonkelend. "Bovendien, als ik een diep groene rugloze jurk kan rocken die elke sproet op mijn borsten laat zien, dan kun jij wel wat decolleté aan."

"Die van jou is geweldig," gaf ik toe, terwijl ik een blik wierp op haar telefoon waar ze de jurk had opgeslagen. Het rijke smaragdgroen omhelsde haar rondingen alsof het een oogje op haar had. Met haar wilde rode haar en levendige groene ogen zag ze eruit als wandelende zonde.

"Verdomd goed," zei ze trots. "Ik ga mijn nieuwe crush laten flauwvallen bij het zien."

Ik trok een wenkbrauw op. "Wacht, nieuwe crush? Ben je al over River, die getatoeëerde magazijnman, heen?"

"Uiteraard. Hij hield niet van honden. Honden, El. Hij zei dat ze te veel kwijlen. Hoe kun je in godsnaam honden haten en proberen een wolf te daten?"

"...Geldig."

We barstten allebei in lachen uit, net toen Mina terugkwam met een dienblad vol heerlijkheid. Twee borden met dubbele cheeseburgers, gouden friet bestrooid met rozemarijnzout, en milkshakes zo dik dat ze de rietjes bogen.

"Zegen jou," fluisterde Taya naar Mina alsof ze een godin was. Mina lachte en verdween richting de keuken.

We doken erin, en voor een moment was alles perfect. Geen volle manen, geen gefluister, geen "wat als" over mijn afkomst of magie of wat er ook mis met me was.

Gewoon burgers, friet, en mijn chaotische beste vriendin die de liefde van haar leven probeerde te vinden tussen milkshakes en stemmingswisselingen. Natuurlijk was dat precies het moment waarop Daxon verdomme Stormclaw besloot langs onze tafel te lopen en te grijnzen.

Maar dat is prima. Want ik zag er geweldig uit. En ik had friet.

En ik had het drie dagen voor mijn verjaardag gehaald zonder hem neer te steken.

Dat noemen we vooruitgang.