HOOFDSTUK ZES: DE GODIN VAN DE OORLOG
De meisjes hieven plotseling hun stokken, klaar om Ariel zonder waarschuwing te slaan. Ariel daarentegen was lui aan het rekken, alsof ze geen enkel dreigend gevaar had opgemerkt. Ze rekte haar nek, kraakte haar knokkels en strekte haar ledematen. Net toen de stokken haar zouden raken, zag niemand hoe ze bewoog, maar na een paar seconden lag iedereen op de grond, bloed spuwend. Ariel stapte plotseling een stap dichter naar Claire, die op dat moment de leider van de groep was.
"Jij...jij, kom niet dichterbij!" Claire gilde in angst terwijl ze achteruit deinsde en haar hoofd bedekte.
"Oh? Nu bang? Waarom was je niet bang toen je de stokken op mij richtte, hè?" vroeg Ariel glimlachend terwijl ze dichter naar haar toe schuifelde.
"Jij...wat wil je?" vroeg Claire voorzichtig, met angst duidelijk in haar stem.
"Vertel me, wie heeft jullie gestuurd?" vroeg Ariel terwijl ze speels met de stok in haar hand zwaaide. Dit maakte Claire en haar team doodsbang.
"Het...het was Sophie. Zij was degene die ons stuurde om jou een lesje te leren," legde Claire haastig uit, terwijl de andere meisjes instemmend knikten om te bevestigen dat wat ze zei de waarheid was.
"Oh, dus wat zei ze dat jullie moesten doen en waarom?" vroeg Ariel, verwarring duidelijk in haar stem. Voor zover ze zich kon herinneren, was het slechts haar eerste dag op school, en ze had nog geen problemen veroorzaakt. Ze had nog niemand in de klas gevochten. Dus waarom wilde Sophie dat de meisjes haar een lesje leerden?
"Ze...ze zei dat jij haar crush, Alan, had afgepakt, en dat sinds jij in de klas kwam, hij aandacht aan jou besteedde en niet aan haar, dus wilde ze dat wij jou een lesje leerden om je weg te jagen," legde Claire angstig uit.
'Oh, dus dat was het geval,' dacht Ariel inwendig. Ze wist niet eens wie die Alan was. Het leek erop dat ze voor zichzelf moest uitkijken. Ze wilde geen problemen, vooral geen relatieproblemen.
"Opzouten!" beval Ariel de meisjes, die in angst op de grond lagen, kil.
Bij het horen hiervan schoten de meisjes op de grond zo snel als ze konden weg, alsof ze werden achtervolgd door een geest.
In de auto die op een bepaalde plek geparkeerd stond, stond de mond van de assistent zo ver open dat hij bijna de vloer raakte.
"Wow! Ze is zo geweldig!" verwonderde de assistent, meneer Liam, zich hardop.
Bellamy Hunter had echter andere gedachten dan wat zijn assistent dacht. Zojuist, terwijl het meisje aanviel, die techniek die ze gebruikte - Bellamy was er zeker van dat alleen mensen die meer dan tien jaar militaire training hadden ondergaan zo'n beweging konden uitvoeren. Wie was ze? Zijn donkere ogen toonden plotseling een spoor van interesse, dus hij draaide zich naar zijn assistent en gaf instructies;
" Doe een achtergrondcheck van haar."
"Ja meneer," antwoordde de assistent, die uit zijn mijmering was teruggeroepen, stijfjes. Verdorie! De baas had zo'n verstikkende aura dat het iemand de stuipen op het lijf kon jagen. Hij moest die achtergrondcheck zo snel mogelijk doen voordat zijn baas zijn geduld verloor.
In de andere hoek zag een jongen die door dat steegje liep toevallig alles wat er gebeurde. Opgewonden haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en begon alles te filmen terwijl hij bewonderend floot. Zij was echt de godin van de oorlog. Welke meisje zou zes meiden aanpakken die knuppels hadden en haar alleen hadden aangevallen, en dat zo snel? Dat was zo schokkend. Hij had net klaar met filmen en wilde naar zijn godin gaan voor een handtekening, maar toen hij zich omdraaide om te kijken, was er niemand te zien. Hij zuchtte spijtig en keek naar de video die hij op zijn telefoon had opgenomen. Verdomme! Hij had echt geweldige fotografische vaardigheden. Hij genoot van trots terwijl hij de video bekeek. Toen hij thuis aankwam, was het eerste wat hij deed de video uploaden op zijn tijdlijn met de tekst:
"Verdomme! Vandaag heb ik de godin van de oorlog gezien die deed waar ze het beste in is. Is ze niet cool? Daarom heb ik besloten haar vanaf nu als mijn godin te nemen!"
Omdat hij een student van het Anderson Lyceum was, had hij zeker volgers van zijn school. De video werd later door bijna iedereen op het Anderson Lyceum gedeeld tot het een trending onderwerp werd, zowel op school als op de tijdlijnen.
"Wow, ze is zo cool! Hé Ariel, heb je de video gezien die online circuleert?" vroeg Maya aan Ariel, die net wakker was geworden van haar dutje.
"Huh?" Ariel was nog slaperig, dus haar stem klonk schor terwijl ze Maya verward vroeg.
"Kijk," zei Maya terwijl ze op haar telefoonscherm tikte en het haar liet zien. In de video zag Ariel zichzelf zes meiden aanpakken. Verdorie! Ze dacht dat ze zich zo goed had verstopt. Wie had gedacht dat ze opgenomen zou worden? Het goede nieuws was dat alleen haar rug naar de camera stond.
"Hoe is het?" vroeg Maya nieuwsgierig terwijl ze Ariel verwachtingsvol aankeek.
"Gewoon zo-zo," antwoordde Ariel nonchalant.
Huh? Laat maar, dacht Maya. Haar tafelgenoot leek niet onder de indruk te zijn van veel dingen. Maar zolang ze mooi was.
"Hé, waarom komt haar rug me zo bekend voor?" vroeg Joe plotseling terwijl hij de video terugspoelde.
"Wat bedoel je Joe?" vroeg zijn tafelgenoot, terwijl de omstanders hem nieuwsgierig aankeken.
Het was niet alleen Joe die deze verdenking had. Alan, de ijverige jongen, had ook dezelfde gedachte. Hij wierp plotseling een blik op een meisje in de voorste rij en draaide zich weer terug naar zijn boeken alsof er niets gebeurd was.
"Verdomme! zeg me niet dat het..."
