HOOFDSTUK VIJF: BELLAMY HUNTER
Hoe meer meneer Wayne de stappen volgde, hoe meer zijn indruk van Ariel verbeterde. Het leek erop dat hij haar verkeerd had beoordeeld. De stappen die Ariel op het bord had geschreven waren vereenvoudigd en gemakkelijker te begrijpen dan de methode die hij had gebruikt om hen bijles te geven. Meneer Wayne was niet de enige die verbaasd was over Ariel's methoden. Een koele en knappe jongen, Alan, die altijd bovenaan stond in wiskunde, staarde ook verbijsterd naar wat Ariel had geschreven. Deze som had hem al een tijdje veel moeite gekost. 'Dus zo moest het opgelost worden?' Zijn indruk van Ariel veranderde compleet. Hij had haar echt onderschat. Hij dacht ook dat ze alleen maar een mooi gezicht zonder hersens was en alleen maar wist hoe ze problemen kon veroorzaken.
Meneer Wayne's houding veranderde drastisch. De persoon die een gezicht had zo donker als de bodem van een pot wanneer hij Ariel onder ogen kwam, had plotseling een grote glimlach vol vleierij op zijn gezicht wanneer hij haar zag. Deze verandering verraste en verwarde Ariel. Ze vroeg zich af hoe iemands stemming zo drastisch kon veranderen in slechts een paar minuten. De stille klas werd plotseling gevuld met meneer Wayne's applaus. Die studenten die zich verkneukelden bij de gedachte Ariel zichzelf te zien vernederen, stonden met stomheid geslagen toen ze de leraar voor haar zagen klappen.
"Wauw, indrukwekkend! Heel goed! Ariel, kun je ons uitleggen hoe je tot dit antwoord bent gekomen?" vroeg de leraar, zijn ogen glinsterend alsof hij een godin had gezien.
"Ja, meneer," antwoordde Ariel. Ze zuchtte inwendig. Het leek erop dat ze een laag profiel moest houden. Ze wilde geen onnodige aandacht trekken. Blijkbaar had ze al twee fans gewonnen. Ze richtte zich op het stap voor stap uitleggen van alles. Ze liet ook degenen die vragen hadden, deze stellen. Haar aanwezigheid alleen had ieders aandacht getrokken. Ze nam plaats nadat ze klaar was.
"Wauw! Zo cool…" Joe verwonderde zich opnieuw.
"Mijn tafelgenoot is zo elegant en mooi," dacht Maya hardop.
"Hmph, dat was gewoon puur geluk. Denk je dat ze een genie is?" snoof Sophie en draaide haar gezicht weg. Nou, Sophie was woedend en jaloers. Al die tijd, terwijl Ariel de schijnwerpers stal, had Sophie naar haar crush Alan gekeken. Ze kon de verbazing in zijn ogen zien, zelfs toen hij naar Ariel keek terwijl ze de formules aan hen uitlegde. Ze voelde dat het allemaal Ariel's schuld was. Haar verschijning op school bezorgde haar al veel pijn.
"Ariel, geef mij niet de schuld dat ik meedogenloos ben," mompelde Sophie terwijl ze haar vuisten balde van woede en haat.
Die dag had Ariel spijt dat ze hen de som op het bord had geleerd. Mensen bleven haar lastigvallen vanaf het moment dat de les eindigde tot het tijd was om naar huis te gaan. Er zat een meisje in de hoek van de klas dat er dof en somber uitzag. Ze wierp steeds nerveuze blikken naar Ariel uit angst dat ze betrapt zou worden op staren. Plotseling verzamelde ze haar moed en liep naar Ariels bureau en klopte zachtjes op het blad. Ariel hief haar hoofd op uit het kluisje en draaide zich om naar degene die op haar bureau klopte. Ze zag een meisje met het hoofd gebogen en met pony's die haar voorhoofd bedekten. Ze deed haar uiterste best om de zenuwen die haar bekropen te onderdrukken.
"Hallo, hoe kan ik je helpen?" vroeg Ariel zachtjes aan het meisje.
"Mijn naam is Alicia, zou je me alsjeblieft kunnen uitleggen hoe dit gedaan moet worden?" vroeg Alicia zachtjes terwijl ze naar de vraag in het boek wees dat ze had meegenomen.
"Oh zeker, kom hier zitten." zei Ariel tegen haar terwijl ze op Maya's lege stoel klopte.
Ze gingen zitten en Ariel begon met de bijles. Alicia keek naar Ariels mooie en geconcentreerde profiel en raakte een beetje verdwaasd. Ze wist echt hoe ze mensen moest onderwijzen.
"Heb je het begrepen?" vroeg Ariel nieuwsgierig.
"Ja, dank je. Uhm.. Mag ik naar je toe komen als ik moeite heb met het oplossen van sommen?" vroeg Alicia aarzelend. Ze was er zeker van dat Ariel haar verzoek zou afwijzen.
"Zeker", accepteerde Ariel zonder met haar ogen te knipperen. Dit verbaasde Alicia zo erg.
"Huh? Oké, dank je." zei Alicia terwijl ze verlegen wegrende. Ariel was geamuseerd door haar acties. Ze schudde gewoon haar hoofd en glimlachte.
Bij de schoolpoort in de avond voelde Ariel dat iemand haar volgde. Omdat dat het geval was, besloot ze eerst van de achtervolger af te komen voordat ze in de auto van de familie Hovstad stapte. Ze leidde de achtervolger naar een verlaten en rustige plek. In een auto, op een onopvallende plek, zat een koude, knappe en afstandelijke man dit stilletjes te bekijken. Hij reed toevallig langs toen hij een groep van zes meisjes zag, elk met een knuppel, die een eenzaam meisje naar de verlaten plek volgden. Het meisje leek ongestoord omdat ze hen nonchalant had aangekeken en doorging met lopen. Dit wekte de interesse van de man, dus vroeg hij zijn assistent om de auto te stoppen.
"Meneer, moeten we haar helpen?" vroeg de assistent, meneer Liam, bezorgd.
"Geen behoefte! Wat heeft dat met ons te maken?" vroeg de man kil en wierp een scherpe blik op de assistent, die onmiddellijk zweeg. Hij bleef de scène buiten bekijken.
De naam van de man was Bellamy Hunter. Hij werd beschouwd als koud en meedogenloos in de zakenwereld. Hij is ook de knapste vrijgezel in Ocean City. In de zakenwereld is hij de jongste en rijkste miljardair. Zijn methoden om met mensen die hem beledigen om te gaan, werden altijd als verraderlijk beschouwd. Hij was over het algemeen een zeer gevreesde man.
Ariel, aan de andere kant, had een doodlopende weg bereikt. Ze werd plotseling omringd door zes woest uitziende meisjes, elk met een knuppel en klaar om toe te slaan. Ariel leek hulpeloos met haar dunne figuur omringd. De meisjes hieven plotseling zonder waarschuwing hun knuppels tegelijk op.
