HOOFDSTUK VIER: DE NIEUWE STUDENT.

"Verdomme! Waar komt deze engel vandaan?!" vroeg dikke Joe verbaasd.

"OMG! Ze is net een godin!" Een andere schattige en opgewekte meid, Maya, hapte in verbazing. Haar ogen schitterden als sterren. Ze had echt een zwak voor knappe mensen.

"Ssst! Iedereen stil, ik wil jullie een nieuwe leerling voorstellen," zei meneer Roy terwijl hij Ariel wenkte om de klas binnen te komen.

"Nieuwe leerling, stel jezelf even voor," zei hij zachtjes tegen Ariel.

Een slank figuur verscheen plotseling in ieders zicht. Ze had lange benen die er extreem sexy uitzagen. Het Anderson-uniform paste haar perfect. Ze had haar colbert nonchalant over haar schouders gedrapeerd. Ze zag eruit als een godin, totaal verbluffend, terwijl ze daar stond.

"Verdomme! Ze is nog mooier dan onze schoolbelle!" zei een jongen uit de achterste rij.

"Inderdaad. De schoolbelle kan niet eens aan haar tippen," zei een andere jongen.

"Wees stil!" instrueerde meneer Roy.

"Hallo, ik ben Ariel Hovstad," zei Ariel simpelweg.

Was dat alles? De leerlingen staarden haar aan.

"Zo cooool..." dacht Joe hardop.

"Joe, je kwijlt!" Zijn tafelgenoot gaf hem een klap op de achterkant van zijn hoofd. Joe ontwaakte uit zijn droom en veegde snel de hoeken van zijn mond af. Zeker genoeg, hij vond speeksel op zijn hand. Verdomme! Wat was dat? Hij wenste dat er een gat was waarin hij zich kon verbergen.

"Ariel, ga daar zitten," zei meneer Roy terwijl hij wees naar een lege stoel naast Maya.

Ariel liep erheen en ging naast Maya zitten. Ze kon voelen dat iemand naar haar staarde. Omdat de blik niet met kwaadaardige bedoelingen was gevuld, liet ze het toe. De persoon die naar haar staarde was niemand minder dan haar tafelgenoot, Maya. Ariel vond het amusant omdat ze de strijd van haar desolate kon voelen. Ze wilde een gesprek beginnen maar aarzelde. Maya verzamelde eindelijk haar moed en stak haar hand uit naar Ariel.

"Hoi, ik ben Maya, je tafelgenoot vanaf nu." Ariel keek naar de blos op Maya's gezicht en vond haar echt schattig.

"Ik ben Ariel, leuk je te ontmoeten," zei Ariel terwijl ze de uitgestoken hand schudde.

'OMG! Haar hand is zo mooi. Wauw! Kijk naar die lange en slanke vingers! Verdorie, waar ging het mis?' Maya keek naar haar mollige hand en klaagde inwendig.

"Oké, tijd voor onze wiskundeles, iedereen, let op," zei de leraar, meneer Wayne, terwijl hij hard op de tafel sloeg om ieders aandacht te krijgen.

Iedereen haalde hun boeken tevoorschijn en deed alsof ze aandacht aan hem besteedden, maar ze bleven stiekem naar Ariel kijken, die zonder zich druk te maken over wat mensen zouden denken of zeggen op haar kluisje lag te slapen. Meneer Wayne werd nog bozer toen hij dit zag. Hij wist dat ze gewoon een mooi gezichtje was, maar hij had niet verwacht dat ze zo respectloos zou zijn. Hoe kon ze slapen terwijl hij les gaf? Was dat niet hetzelfde als hem belachelijk maken? Plotseling,

"De nieuwe leerling, kom naar voren en laat ons zien hoe dit probleem wordt opgelost!" beval hij fel.

Ariel was net een dutje aan het doen toen ze iemand haar naam hoorde roepen. Ze draaide zich om en keek verward naar Maya, die haar wakker had geschud.

"De leraar wil dat je naar voren komt en ons laat zien hoe die som wordt opgelost," legde Maya zachtjes uit.

'Oh, dus dat was het.' Ariel begreep nu de hele situatie. Ze stond op en wilde naar het bord lopen toen een schattig, mollig handje de hare vastpakte.

"Zal het lukken?" vroeg Maya bezorgd.

"Maak je geen zorgen, het komt goed," verzekerde Ariel Maya door haar schouder te kloppen. Maya was even sprakeloos na het ontvangen van Ariel's stralende glimlach. Het was zo helder dat Maya haar eigen reflectie erin kon zien. Die glimlach stelde Maya, die zich zo zorgen maakte over Ariel, gerust. Sommige mensen wachtten om te zien hoe ze zichzelf voor schut zou zetten, vooral de wiskundeleraar.

Ariel voelde diepe haat van meneer Wayne komen. Ze begreep niet waarom hij zo tegenover haar stond, dus besloot ze het te negeren. Ariel pakte de marker die op de tafel lag en begon op het bord te schrijven. Ariel's handschrift was zo goed. Ze schreef dikke, goed omlijnde en stevige cijfers en letters. Ze waren zo aangenaam om naar te kijken.

"Hmph! Wat valt er te bewonderen? Wat maakt het uit dat haar handschrift mooi is? Ze schrijft toch onzin," zei Sophie sarcastisch.

Sophie kwam uit een militaire achtergrond, dus ze was goed getraind en werd zo een pestkop. Ze had zelfs onderdanen die altijd het vuile werk voor haar deden. Waarom haatte ze Ariel? Dat kwam omdat sinds Ariel het klaslokaal was binnengekomen, haar crush, die haar nooit een blik waardig had gekeurd, steeds naar Ariel keek. Het was allemaal Ariel's schuld. Als ze niet naar de Anderson middelbare school was gekomen, had Sophie tenminste een vriendje kunnen vinden, maar haar plan was door Ariel's aanwezigheid verpest. Ze moest haar een lesje leren.

"Leraar, ik ben klaar," zei Ariel terwijl ze de niet-bestaande vuil van haar handen afklopte.

"Kniel! Je weet alleen hoe je moet slapen!" beval de leraar haar zonder te kijken naar wat ze had geschreven.

"Meneer, waarom kijkt u niet eerst?" vroeg Ariel speels.

"Wat valt er te kijken?, jij-" plotseling werd de leraar nieuwsgierig en begon de stappen te volgen die Ariel had geschreven. Hoe meer hij naar de stappen keek, hoe serieuzer zijn uitdrukking werd. Hij sperde plotseling zijn ogen wijd open.